Izložba Ilije Šoškića „PPP Nove ore dopo“ posvećena čuvenom italijanskom reditelju i piscu Pjeru Paolu Pazoloniju (Pier Paolo Pasolini) biće otvorena 19. jula u bioskopu Abazija na Paliću (19h), u okviru 22. Festivala evropskog filma Palić. Jedan od najznačajnjih savremenih umetnika sa naših prostora, koji već duže vreme živi u Italiji, prisustvovaće otvaranju svoje izložbe čija će postavka sadržati 15 fotografija snimljenih 9 sati nakon ubistva Pazolinija, na lokaciji gde je pronađeno njegovo telo.

Ilija Šoškić o Pjeru Paolu Pazoloniju (i izložbi) kaže: “On, Pjer Paolo Pazolini, bio je moj komšija. Živio je u ulici Montoro, ja pak, na par koraka udaljen, u uličici Bollo. U kraju živeše takođe Gabrijela Feri, Đan Marija Volontè i niz drugih ličnosti, u to doba, emancipacijske borbe. Posećivali smo bar Perù u ulici Monserato, gde se nalazio i GAP, Galerija međunarodnog fluxusa. S druge strane Cvetnog Polja, u ulici Paradizo (Raj), nalazila se (i još je tamo) legendarna galerija 'Attiko'. S obe galerije sam sarađivao. To je bio rimski ambijent italijanske avangarde i međunarodne. 'Attiko' su posećivali također Pazolini i Đulijan Bek, među drugim ličnostima koji su ispisali istoriju. S Pazolinijem sam imao distanciran odnos, samo zbog posla, zbog njegove umetnosti. Smatrao sam ga poliedrično genijalnim umetnikom, alogičnim, i samouništavajućim. Zamišljao sam ga i viđao sa Tarkovskim, Fasbinderom i Hercogom, ali također i sa Đulijanom Bekom, Bobom Vilsonom i Euđenijom Barbom, sa Pjerom Manconijem i Vinerom Akcionismusem. Bio sam jedan od njih, u svojoj malenkosti, također i ja. To je okvir šezdesetih/sedamdesetih godina 'druge' avangarde koja je pronosila umetnost i kulturu na najviši nivo, ali također i u ekstreme, zbog čega beše i samouništavajuća: cena koju avangarda plaća po prirodi stvari, to jest usled istraživanja „udaha iznad“.

1975. godine, 2. novembra, nakon što sam proveo noć ispred radija (kao što često činim nakon određenog časa) i čuvši vesti o smrti, ubistvu, Pjera Paola Pazolinija, vrlo konfuznih vesti, sačekao sam jutro i verodostojnost informacije, te sam odlučio da otputujem na mesto događaja. Radilo se o močvari u području Idroskalo, gde se nalazio poznati fudbalski teren za mali fudbal Pazolinija i njegovih „životnih dečaka“. Znao sam gde se nalazi. Oko 11 ujutro bio sam već na licu mesta. Našao sam momke koji su igrali fudbal, spremni da budu fotografisani! Na uglu fudbalskog terena desila se tragedija, označena krugom od kamena i cigle (stvari nađene u blizini) i sa nešto krede; izgrađen 'mauzolej' sa krstom od dva komada drveta nađenih u đubrištu, sa ispisanim slovima „Pjer P. Pazolini“. To je bila scenografija jednog mučeništva, jednog umetnika. Prisetio sam se ubistva Arhimeda kao i cinizma nesavršene civilizacije”.