Pozivamo Vas u ponedeljak, 3. marta od 20h u UK Parobrod, na performans “Čudni slučaj gospođe Džekil i doktorke Hajd”, grupe pisaca Uze mi reč iz usta. Uze mi reč iz usta je grupa pisaca nastala u Beogradu 2013. godine. Članovi grupe su okupljeni oko zajedničkog projekta u čijem fokusu je reinterpretacija poznatih književnih dela u cilju stvaranja novih autorskih radova na zadatu zajedničku temu.

Napisani tekstovi se izvode u okviru zajedničkog performansa na srpskom ili engleskom jeziku, u kom slučaju se publici obezbeđuje prevod teksta u štampanoj formi ili u vidu pratećih titlova (u slučaju da izvođenje podrazumeva video rad).

Performans 1

Teme prvog izvođenja su identitet i iskvarenost o kojima je pisao škotski pisac, Robert Luis Stivenson u svom klasiku, Čudni slučaj doktora Džekila i gospodina Hajda.

Radovi

Autor: Paul Currion
Delo: No Place to Run No Place to
Izvođači: Peter Chaffey i Paul Currion

U originalnom delu o Džekilu i Hajdu, naučna dostignuća omogućila su Dr Džekilu da oslobodi svoje najgore porive; u ovoj interpretaciji priče istražuje se uzaludnost naučnih pokušaja da kontrolišu agresivnu prirodu jednom kad se ona oslobodi.. U dijalogu “No Place to Run No Place to”, pilot drona traži pomoć nakon što je ubio dete iz nehata, dok ga sa druge strane njegov psihijatar tendenciozno kvari kako bi od njega učinio boljeg pilota - ali i ne bolju osobu. Ovaj rad se bavi načinima na koji ljudi zlostavljaju jedni druge - i kako ih to zlostavljanje izobličava i transformiše.

Autor: Marija Pavlović
Delo: Gospođa Džekil i Doktorka Hajd, dramski tekst prilagođen za javno čitanje (originalno napisan kao scenario za film)
Režija: Željko Maksimović i Marija Pavlović
Gluma: Vesna Bujošević, Aleksandra Belošević, Milica Stefanović, Darija Rajšić, Tamara Belošević, Katarina Dimitrijević, Bojana Grabovac, Jelisaveta Karadžić i Željko Maksimović
Video: Marko Radojković

Delo se oslanja na parodiju i kontrast kao osnovne alate za potrebe re-readinga originalnog dela. Podvojenost identiteta se obrađuje na istovetan način kao što je to činio Stivenson, ali uz kontrastirane okolnosti, kao i promenjenu percepciju postulata „dobrog“ i „zlog“. Osim bavljenjem univerzalnim ličnim pitanjem identiteta, ujedno je i komentar na srpsko društvo danas koje zapostavljanjem kulture zapostavlja svoj identitet, svodeći ga na banalna sentimentalna nacionalna obeležja, pseudointelektualnost i senzacionalizam.

Dobrodošli!